Belki de Her İlişki Tek Kişilik
Daha önce sevgiliyle yürüdüğün yollar daha bir anlamlı, bir o kadar da iç acıtıcı oluyor geri dönünce.
Hansel ve Gretel’in yolu kaybetmemek için serptiği taneler gibi, her adımda bir bakış, bir söz, bir öpüş bırakmış oluyorsun.
Yürüdükçe rastladığın taneler kafanı karıştırıyor, “bunları ben mi yaşadım” diye emin olmak istiyorsun, başını çeviriyorsun, kimse yok.
Belki de her ilişki tek kişilik…
Kaybettiğimiz eşyalar da bizim yasımızı tutar mı? Neredeyse yirmi yıldır kullandığım hırkam mesela. Cunda’da, onu unuttuğum tahta iskemlede bekliyor mudur beni? Eve varıp varmadığımı, ürperdiğim güz akşamlarında sırtıma ne aldığımı merak ediyor mudur? Dönüp onu almamı beklemiş midir acaba? Yoksa şimdi başkasının sırtını mı ısıtıyordur? Belki ada havası iyi gelmiştir ona, belki de emekli olup…
Alışmak Sevmekten?… Ne tuhaf… Birileri hayatına adım attığında önce yadırgıyorsun, sonra paylaşıyorsun, gülüyorsun, seviyorsun, sevişiyorsun, onun sevdiklerini sevmediklerini belliyorsun, varlığına alışıyorsun. Sonra o gidiyor. “Olamaz” diyorsun. Her şey o kadar onun üzerine kurulmuş oluyor ki onsuz bir hayata alışamam sanıyorsun. Aylar geçiyor, belki yıllar. İlk zamanlar günün her anında aklına geliyor. Sonra bir kahve kokusunda,…
İçimdeki çocuk yüzünden mi uyum sağlayamadım acaba yetişkinler dünyasına? Sevmeye, sevilmeye can atan, kıpır kıpır bir çocuk. İşin kötüsü ölçüsüz. Oysa yetişkinler dünyası öyle mi, her şey ölçülü. O bir adım atacak, sen bir adım. O bir birim sevecek, sen bir birim. Bir değil de iki sevdin mi şaşıyor bütün hesap. İpek Danış
