Kaybettiğimiz eşyalar da bizim yasımızı tutar mı?
Neredeyse yirmi yıldır kullandığım hırkam mesela. Cunda’da, onu unuttuğum tahta iskemlede bekliyor mudur beni?
Eve varıp varmadığımı, ürperdiğim güz akşamlarında sırtıma ne aldığımı merak ediyor mudur?
Dönüp onu almamı beklemiş midir acaba? Yoksa şimdi başkasının sırtını mı ısıtıyordur?
Belki ada havası iyi gelmiştir ona, belki de emekli olup orada sakin bir hayat sürmek istemiştir, kim bilir?
İpek Danış
Fotoğraf makinelerinin bu kadar net çekim yapamadığı, içinde bulunduğumuz ana dair her ayrıntının görünmediği zamanları özlüyorum galiba. Kiminin gözü açık kiminin kapalı, kiminin yamuk yumuk çıktığı ama herkesin gerçekten içinde bulunulan o çok eğlenilen anla ilgilendiği zamanlar. Gözümüzün etrafındaki çizgilere değil, ne kadar mutlu göründüğümüze dikkat ettiğimiz zamanlar. Büyük büyük, hatta gözlerimizden yaşlar gelene kadar…
“Vedalar gözleriyle sevenler içindir, gönülleriyle sevenler asla ayrılmazlar” dedim Esma’ya. Güldük. “Vay be, bu nereden?” ” İzlediğim bir filmde duymuştum, ne güzel değil mi?” “Çok güzel, o zaman gönülleriyle sevenlere içelim” dedi, kaldırdı kadehini. Rakılar havada buluştu, gönülden sevenleri selamladı. “İşte ben de böyle sevmiş olacağım ki Sayhan’ı bir türlü unutamadım” dedim. “Dile kolay, sekiz…
