Vazgeçmek özgürlüktür.
Yürümeyen bir ilişkiden vazgeçmek, size iyi gelmeyen bir arkadaşlıktan, kendinizi ait hissetmediğiniz bir işten, diken üstünde olduğunuz bir ortamdan.
“Çok emek verdim, çok şeyi geride bıraktım, ne fedakarlıklar yaptım” demeden.
Amasız, fakatsız…
Tam da zamanında.
Daha fazla emek vermeden, daha fazla yıpranmadan, daha fazla kendinden uzağa savrulmadan.
Kabullenişle, sakince…
İpek Danış
“Vedalar gözleriyle sevenler içindir, gönülleriyle sevenler asla ayrılmazlar” dedim Esma’ya. Güldük. “Vay be, bu nereden?” ” İzlediğim bir filmde duymuştum, ne güzel değil mi?” “Çok güzel, o zaman gönülleriyle sevenlere içelim” dedi, kaldırdı kadehini. Rakılar havada buluştu, gönülden sevenleri selamladı. “İşte ben de böyle sevmiş olacağım ki Sayhan’ı bir türlü unutamadım” dedim. “Dile kolay, sekiz…
Bir yaz akşamüstü, Karaköy’de eski bir balıkçıdayız. “Orada buluşalım” dememe rağmen “Olmaz, beraber gidelim, ben seni yedide alırım” diyor. Zar zor Tünel çıkışı buluşmaya ikna ediyorum. Üzerimde beyaz şifon gömleğim, altında kot pantolonum. Yaza yakışıyor beyaz. Bir de uzun ara verilmiş, ‘belki bu sefer’ niyetli buluşmalara. Ayağımda topuklu sandaletlerim. Rahat edemiyorum, üzerlerinde pek iyi yürüdüğüm…
Ne zaman seni özlesem, resimlerine bakıyorum sevgilim. Tam bu sırada lisedeki edebiyat öğretmenim kulağıma eğilip; “Resim değil, fotoğraf” diyor. O kocaman ela gözlerine bakıyorum, uzun kirpiklerine. Dayımın bir yaz akşamında, balkonda “O mahur beste çalar, müjganla ben ağlaşırız” diye şarkı söylemesi geliyor aklıma. Müjganın kirpik olduğunu bildiğim için öbür çocuklara bilmişlik taslıyorum, gülümsüyorum dudağımın kenarıyla….
