Kum Gibi…

Kum Gibi…

Eskileri hatırlamak, denizin dibindeki kumların kalkması gibi. Güneş ışınlarının düşüşüne göre parıldayan, ince ince bir sürü anı. Göz gözü görmez oluyor. Zaman alıyor ortalığın durulması, içinin yerine oturması, zihninin, kalbinin berraklaşması. Zaman alıyor geçmişi bırakıp geleceğe bakması…

Filtresiz Zamanlar…

Filtresiz Zamanlar…

Fotoğraf makinelerinin bu kadar net çekim yapamadığı, içinde bulunduğumuz ana dair her ayrıntının görünmediği zamanları özlüyorum galiba. Kiminin gözü açık kiminin kapalı, kiminin yamuk yumuk çıktığı ama herkesin gerçekten içinde bulunulan o çok eğlenilen anla ilgilendiği zamanlar. Gözümüzün etrafındaki çizgilere değil, ne kadar mutlu göründüğümüze dikkat ettiğimiz zamanlar. Büyük büyük, hatta gözlerimizden yaşlar gelene kadar…